கைவிடப்பட்ட கைத்தறிகள்

திடீரென்று என்ன... கைத்தறி பற்றி எல்லாம்...??

நெசவு குடும்பத்தில் பிறந்த நான் பேசாமல் யார் பேசுவது....

ஆம், அம்மா வீட்டில் பட்டு நெசவு, அப்பா வீட்டில் லுங்கி நெசவு.

பட்டு நெசவை நான் பிறப்பதற்கு முன்பே கைவிட்டுட்டாங்க. நான் வளர்ந்தது எல்லாம் லுங்கி நெய்யும் சப்தத்துடன் தான்.

ஓரளவிற்கு நல்ல வருமானத்தை தந்த கைத்தறிகளை கைவிட முக்கிய காரணம், விசைத்தறிகளின் வரவு. ஒப்புக் கொள்ள வேண்டிய ஒன்று, விசைத்தறிகளின் மூலம் குறைந்த நேரத்தில் அதிக உற்பத்தி செய்ய முடியும். ஆகவே அதன் ஆதிக்கம் கைத்தறி நெசவாளர்களுக்கு மூலப்பொருட்கள் கிடைக்க விடாமல் செய்தது.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் நெசவாளர்கள் மாற்று தொழிலை தேடினர். ஒரு காலத்தில் அதாவது நான் ஆறாவது படிக்கும் போது, காலையில் சைக்கிள் ஓடிக்கொண்டு எங்கள் தெருவினை எளிதாக கடந்து விட முடியாது. தெருவின் இரு புறங்களிலும் பாவு போடப்பட்டு இருக்கும்.
ஆனால் இன்று, கடப்பாரையின் தடம் மட்டுமே எஞ்சியுள்ளது.

அதிஷ்டவசமாய் எங்கள் பகுதி ஸ்ரீபெருமந்தூர் மற்றும் ஓரகடம் SIPCOT (State Industries Promotion Corporation of Tamil Nadu ) - இதற்கு பக்கமாய் இருக்கவே, வேலைவாய்பிற்கு குறைவில்லை.

கைத்தறி இருந்தவரை மக்கள் ஒருவருக்கொருவர் தோழமையாய் இருந்ததாய் எனக்கு ஒரு உணர்வு. அப்போது ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்து இருந்ததால் அப்படி தோன்றியதோ தெரியவில்லை. ஆலைக்காரம்மா, பாவு தோய்த்து தருபவர், நூல் இழைபவர்கள், வீட்டில் தறி நெய்பவர்கள், பாவு போடுபவர்கள், என பல பேருடன் பழகும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

ஆனால் இன்று, என் ஊர் முற்றிலும் நகரமயமாக்கப்பட்டு உள்ளது. ஷிபிட் முறையில் எல்லாரும் வேறு வேறு வேலைக்கு செல்வதால் தோழமைக்கு நேரமில்லை. தெருக்களும் வெற்று சிமெண்ட் சாலைகளாய் காட்சியளிகிறது.

மாற்றங்கள் எங்கள் வீட்டு தறிக்கூடங்களையும் விட்டு வைக்கவில்லை. அனைத்து உபகரணங்களையும், விற்றுவிட்டார் எங்கள் சித்தப்பா. கரணங்கள் நிறையவே உண்டு. மேலே சொன்னதுபோல பாவு வரவு தட்டுப்பாடு, தாத்தாவை ஓய்வு பெற செய்ய, என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.

எது எப்படி இருப்பினும், தறிக்குழியினுள் மண் அள்ளி போட்டவுடன் என் தாத்தாவின் கண்களில் இருந்து வழிந்த நீர் மிகவும் வலியுடையது. 'இனி நாம் பயன்படமட்டோமோ' என்ற ஒரு உணர்வை ஏற்படுத்தி அது அவரை மேலும் முடக்கியது. ஆனால் இது அவருக்கு ஓய்வு தேவைப்படும் வயது என்பதை, மெல்ல புரியவைத்தார் என் சித்தப்பா.

இந்த மாற்றங்களால் பெரும் பயன் பெண்களுக்கே என்று சொல்லலாம். ஏனெனில், அச்சு பிணைப்பதிலும், நூல் இழைப்பதிலும் கிடைத்த வருமானத்தைவிட இப்போது நல்ல வருமானத்தில் வேலைசெய்கிறார்கள்.

ஊரில் முன்பு இருந்ததைவிட 4 மடங்கு மக்கட்த்தொகை பெருகிவிட்டது. புலம் பெயர்ந்த மக்களே அதிகம். எங்கு பார்த்தாலும் வடமாநிலத்தோர். கூடவே சுற்றுசுழல் மாசுபாடும் அதிகமாகிவிட்டது. சும்மா இருந்த தறி கூடத்தை, "நாளு செவுரு எழுப்பினா வாடகைக்காவது விடலாம் " என்ற யாருடைய யோசனையோ, உருவம் பெற்றது.

எங்கள் தறிக்கூடத்தில் எனக்கென ஒரு ஊஞ்சல் இருக்கும். என்னுடைய விடுமுறை தினங்களில் பெரும்பாலும் அங்கு தான் இருப்பேன். நான், தம்பி, வசந்தி, நித்தியா, காயத்திரி என எல்லோரும் விளையாடுவோம்.

எங்களை தன் உஞ்சளால் தாங்கி தாலாட்டிய எங்கள் தறிக்கூடம் முற்றிலும் தடம் இன்றி சிதைந்ததுவிட்டது.

" இது வரவேற்கதக்க மாற்றமா இல்லையா என்று தெரியவில்லை, ஆனால் முழுவதுமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மாற்றம்."

எனக்கு என்ன வருத்தம் என்றால், முன்பு என் ஊரார் எல்லோரும் முதலாளிகளாய் இருந்தனர். ஆனால் இப்போது, ஏதோ ஒரு தொழிற்சாலையில் கூலிகளாய் இருகின்றனர். என்னால் தான் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.
பொங்கல், தீபாவளி போல பண்டிகை நாட்கள் என்றால் விடியற்காலை எல்லாம் தறி சப்தம் கேட்கும்.

ஆனால் இன்று,............... :-)